“Η Γυναίκα Ζωσμένη με Σπαθί”
απο τον John Whiteside Parsons
Είναι σε σένα, γυναίκα, όμορφη χαμένη λυτρωτή της φυλής, που τολμώ να απευθύνω αυτό το κεφάλαιο. Αυτό που εξεγείρεται μέσα σου τώρα δεν είναι τρέλα, δεν είναι αμαρτία, δεν είναι μωρία, αλλά είναι ζωή, νέα ζωή και χαρά και φωτιά που θα γεννήσει μια νέα φυλή και θα δημιουργήσει ένα νέο ουρανό και μια νέα γη.
Όταν ήσουν παιδί, ο άνεμος δεν μίλησε σε σένα και ο ήλιος; Δεν άκουσες τη φωνή του βουνού, τις φωνές του ποταμού και της καταιγίδας; Δεν είχες ακούσει τα μαντάτα των αστεριών και της σιωπής τις φωνές, ανείπωτο;
Τώρα θα σας μιλήσω για τους άνδρες. Οι άνδρες επιθυμούν τρία πράγματα στη γυναίκα, μια μητέρα σπουδαιότερη από εκείνους, μια σύζυγο λιγότερης αξίας από εκείνους και μια ερωμένη ίση με εκείνους. Ενάντια στη μητέρα πάντα επαναστατούν, τη σύζυγο κρατούν σε περιφρόνηση, η ερωμένη πάντα τους διαφεύγει.
Σκεφτείτε τον σύζυγο, πως μισεί τη γυναίκα και τρέπεται σε φυγή, φοβούμενος πως θα την φονεύσει.
Σκεφτείτε τον μεγάλο εραστή, πως δράττεται για αγάπη και τα χέρια του κλείνουν στο τίποτα.
Αυτά είναι σαστισμένα, φοβισμένα παιδιά, που παίζουν παιχνίδια ενάντια στο σκοτάδι. Και εκείνοι που φορούν μπρούτζο και σπαθιά, που βαδίζουν επιδεικτικά και φονεύουν, δεν είναι οι πιο τρομακτικοί από όλους; Επομένως λυπήσου τους, επομένως συγχώρεσέ τους.
(….)
Ήταν πολλές χιλιάδες χρόνια πριν οι ιστορίες γραφούν, που η αλλαγή ήρθε. Πρέπει να στρέψουμε τη μνήμη μας ακόμα πιο μακριά. Τότε που ξεπήδησε από τα λαγόνια, αν και είναι πολύ καιρό πριν, ο αιώνας της Ίσιδας, που λανθασμένα καλείται μητριαρχία. Δεν είναι μια μητριαρχία όπως την φανταζόμαστε, μια διοίκηση μιας λέσχης γυναικών ή απογοητευμένων κοτόπουλων. Πρόκειται για μια ισότητα. Η γυναίκα είναι η ιέρεια, σε εκείνη αναπαύεται το μυστήριο. Είναι η μητέρα. Επωάζοντας τρυφερά. Η ερωμένη. Ταυτόχρονα παθιασμένη και απόμακρη. Η σύζυγος. Σεβαστή και τιμημένη. Είναι η γυναίκα μάγισσα. Είναι ισότιμη. Μη διαφοροποιημένος, ο άνδρας, οπλαρχηγός, κυνηγός, σύζυγος, εραστής, στοχαστής, πράττων. Η γυναίκα, ιέρεια, φύλακας του μυστηρίου, Σίβυλλα του ασυνείδητου, προφήτισσα των ονείρων. Επομένως ισορροπία. Σταθερότητα.
Στη συνέχεια, καταστροφή ανείπωτη, η πατριαρχία, αψίδα που χαρακτηρίζεται από το δαιμονικό μονοσεξουαλικό τέρας, τον Ιεχωβά. Τώρα, κάτω από την εξουσία των ιερέων, η γυναίκα είναι ένα κατώτερο ζώο, ο άνδρας ένας ανώτερος θεός, απομονωμένος, στο έλεος της ανελέητης νοημοσύνης του. Είναι πόλεμος, ολοκληρωτικός πόλεμος δίχως οίκτο, ανάμεσα στα υποχρεωμένα σε «πρέπει» συναισθήματα και στη νόηση που στερείται θελήσεως. Κάθε θρησκεία στην πατριαρχία είναι ένα αντιφατικό τερατούργημα – Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Βουδισμός, Μωαμεθανισμός, φασισμός, κομμουνισμός, δημοκρατία, επιστήμη και κάθε άλλη πίστη του ιστορικού κόσμου. Είναι δόγμα, βασισμένο σε αξιώματα που μετακινούνται σαν άχυρα στον άνεμο της διανόησης και πάνω σε αυτή τη μεταβλητή δομή ο άνδρας έχει αποτύχει και πρέπει να αποτύχει, γιατί γνωρίζει τη ματαιότητά τους και αγωνίζεται για αυτές με όλη την άρρωστη μανία της ματαίωσης. Γνωρίζει ότι είναι ένα μικρό αγόρι που παίζει με κατασκευαστικά παιχνίδια και συλλογές χημικών, που παίζει κλέφτες και αστυνόμους σε ένα παιχνίδι που πάει πολύ μακριά.
Έχει χάσει τη μητέρα του. Η σύζυγός του τον απογοητεύει. Η ερωμένη του διαφεύγει. Το μυστήριο έχει περάσει έξω από τον ναό, εξορίστηκε από ένα γεροντικό και αυτάρκες συμβούλιο με γενειάδες.
Γυναίκα, γυναίκα, που είσαι; Επίστρεψε, γυναίκα, έλα πάλι πίσω με μας! Συγχώρεσε, ξέχασε, κάθισε μέσα τους ναούς μας, πάρε μας από το χέρι, φίλησέ μας στα χείλη, πες μας ότι μας αγαπάς, πες μας ότι δεν είμαστε μόνοι. Μάγισσα γυναίκα, μέσα από τις στάχτες των πασσάλων, ανορθώσου ξανά!
Γυναίκα, μάζεψε τα ανάξια όπλα. Μάζεψε την κακία και το δηλητήριο, την ψευδή ψυχρότητα και την ψευδή ανοησία. Σύρε το σπαθί, το δίκοπο σπαθί της ελευθερίας και ζήτα έναν άνδρα να σε συναντήσει σε δίκαιη μάχη, έναν άνδρα κατάλληλο για σύζυγό σου, κατάλληλο για πατέρα του αετίσιου γένους σου.
Κάλεσέ τον, δοκίμασέ τον με το σπαθί και εκείνος θα είναι άξιός σου. Γιατί εσείς οι δυο είστε τα αρχέτυπα της νέας φυλής.
Κάπου στον κόσμο σήμερα υπάρχει μια γυναίκα για την οποία σφυρηλατείται το σπαθί. Κάπου υπάρχει κάποια που έχει ακούσει τις τρομπέτες του νέου αιώνα και θα ανταποκριθεί. Θα ανταποκριθεί, αυτή η καινούρια γυναίκα, στην υψηλή κραυγή εκείνων των αστέρινων τρομπετών. Θα έρθει ως μια επικίνδυνη φλόγα και ένα παραπλανητικό τραγούδι, μια φωνή μέσα στις αίθουσες της κρίσεως, ένα λάβαρο μπροστά στους στρατούς. Θα έρθει ζωσμένη με το σπαθί της ελευθερίας και μπροστά της βασιλιάδες και ιερείς θα τρέμουν και οι πόλεις και οι αυτοκρατορίες θα πέσουν και θα ονομάζεται ΜΠΑΜΠΑΛΟΝ, η πορφυρή γυναίκα. Γιατί αυτή θα είναι γεμάτη λαγνεία και περηφάνια. Θα είναι ευφυής και θανατηφόρα, ειλικρινής και αήττητη ως μια γυμνή λεπίδα. Και οι γυναίκες θα ανταποκριθούν στην πολεμική κραυγή της και θα απαλλαχτούν από τα δεσμά και τις αλυσίδες τους και οι άνδρες θα ανταποκριθούν στην πρόκλησή της, εγκαταλείποντας τους ανόητους τρόπους και τους μικρούς τρόπους. Και αυτή που θα λάμψει όπως το ερυθρό απογευματινό άστρο μέσα στο αιματηρό ηλιοβασίλεμα του Gotterdamerung (Λυκόφως των Θεών), θα λάμψει και πάλι ως ένα πρωινό άστρο όταν η νύχτα έχει περάσει και ένα νέο ξημέρωμα φθάνει πάνω από τον κήπο του Πανός.
Για σένα, ω άγνωστη γυναίκα, το ξίφος δεσμεύτηκε. Κράτα την πίστη!